Wojna na Ukrainie: czy giganci wojskowi lobbujący w legislaturze Waszyngtonu będą największymi zwycięzcami?

Wojna na Ukrainie: czy giganci wojskowi lobbujący w legislaturze Waszyngtonu będą największymi zwycięzcami?

Wojna na Ukrainie oznacza poważne możliwości biznesowe dla zachodnich, zwłaszcza amerykańskich firm zajmujących się produkcją obronną, i na podstawie znanych faktów można stwierdzić, że Lockheed Martin, Raytheon i Northrop Grumman należą do największych „zwycięzców” konfliktu w Europie Wschodniej . W ich przypadku cena akcji znacznie wzrosła od początku rosyjskiej inwazji wojskowej, np. wspomniany Lockheed mógłby w 2022 roku odnotować wzrost o około 38 proc.

Pouczające są liczby firm odgrywających największą rolę w światowej produkcji broni . Na podstawie analizy danych za rok 2021 sporządzono zestawienie firm, które sprzedają najwięcej broni na świecie, a na szczycie zestawienia znajduje się Lockheed Martin, producent samolotu myśliwsko-bombowego F-35, z przychody w wysokości 60 miliardów dolarów, za nimi plasują się rakiety Stinger Raytheon, które w swojej produkcji są uważane za prawdziwe supermocarstwo z 41 miliardami dolarów, a za nimi plasują się Boeing i Northrop Grumman, a Wielką Piątkę zamyka firma zajmująca się produkcją obronną General Dynamics.

Stockholm International Peace zaoferowały o wartości 29,3 miliarda do lutego 2023 roku, pierwszego roku wojny na Wschodzie Instytutu (SIPRI) dolarów (około 224 miliardy HUF według dzisiejszego kursu, prawie dziewięciokrotność dochodów budżetu Węgier) w 2021 roku, czyli ostatnim roku przed wojną.

Presidential Drawdown Authority ( PDA ) to instrument prawny szybkiego reagowania, który umożliwia rządowi USA udzielanie awaryjnej pomocy wojskowej sojusznikom i partnerom USA. Administracja Bidena wykorzystała to upoważnienie do szybkiego nabycia broni o wysokiej wartości z zapasów USA i wysłania jej na Ukrainę, a następnie wymiany przy wykorzystaniu środków Kongresu.

Wymaga to produkcji o większej objętości. Dominujące firmy produkujące broń od początku wojny przyspieszają więc produkcję, aby gromadzić broń, którą USA zamierzają wysłać na Ukrainę. Przykładowo w przypadku rakiety Javelin, którą można wystrzelić z ramienia i która jest przeznaczona do razienia celów w odległości niemal 3 mil, zapotrzebowanie w przemyśle wojskowym jest już tak duże, że Lockheed Martin zapowiedział , że będzie zwiększyć produkcję z 2100 do 4000 rocznie, czyli podwoić produkcję.

Oczekuje się, że zaawansowane technologicznie systemy obronne produkowane przez Lockheed będą bardzo skuteczne w walce z rosyjskimi atakami powietrznymi. Rząd ukraiński zasygnalizował również zapotrzebowanie na system rakiet artyleryjskich wysokiej mobilności (HIMARS) firmy Lockheed w Waszyngtonie, a Stany Zjednoczone wysłały na Ukrainę 20 systemów obrony przeciwrakietowej do grudnia ubiegłego roku i pracowały nad produkcją kolejnych 18 systemów obrony przeciwrakietowej , kosztem około 1,1 miliarda dolarów . Lockheed produkuje także kolejny precyzyjny system rakietowy, który został już wysłany na Ukrainę. W listopadzie wojsko USA przyznało firmie Lockheed zamówienie o łącznej wartości 521 mln dolarów na uzupełnienie dostaw wysyłanych na Ukrainę.

Tymczasem Raytheon zdobył zamówienie o wartości 1,2 miliarda dolarów na produkcję sześciu systemów rakiet przeciwlotniczych (tj. ziemia-powietrze). Firma jest współproducentem rakiet Javelin, a także produkuje rakiety Stinger. W maju ubiegłego roku Stany Zjednoczone złożyły zamówienie na łącznie 1300 rakiet Stinger o wartości 624 mln dolarów – według nie widziano od dwudziestu lat. „W ciągu pierwszych dziesięciu miesięcy wojny Ukraina użyła tyle rakiet przeciwlotniczych Stinger, ile Raytheon wyprodukował przez 13 lat” – zauważa magazyn Breaking Defense, co wyraźnie pokazuje dynamiczny wzrost potrzeb przemysłu zbrojeniowego.

Northrop Grumman, wiodący producent amunicji i technologii lotniczej, w dłuższej perspektywie może czerpać korzyści z wojny na Ukrainie ze względu na zwiększone zapotrzebowanie na materiały wojenne, a eksperci i kadra kierownicza firmy uważają, że ten trend jedynie zaostrzy się w wyniku konfliktu na Ukrainie. Pod koniec stycznia 2023 roku ogłoszono, że Northrop Grumman i Global Military Products rywalizują o kontrakt o wartości 522,3 mln dolarów na produkcję amunicji artyleryjskiej 155 mm, a 14 lutego armia amerykańska ogłosiła , że ​​obie firmy wreszcie otrzymały zamówienia na wsparcie ukraińskiego przemysłu zbrojeniowego w wojnie z Rosją. Umowa dostawy na czas nieokreślony (nie określająca limitu ilościowego) dotyczy amunicji niestandardowej.

Wśród wielkich zwycięzców wojny Boeing . Według jednego z urzędników rządu USA na broń Boeinga, a konkretnie na rakiety bombowe Boeing-Saab, zostanie przeznaczonych około 200 milionów dolarów. To hybrydowa broń dalekiego zasięgu, łącząca w sobie dwa sprawdzone narzędzia: bombę małośrednicową naprowadzaną przez satelity GPS Sił Powietrznych, która jest obecnie powszechnie stosowana, oraz rakietę wojskową, używaną od pewnego czasu przez siły ukraińskie. Od 2015 roku Boeing testował ten nowszy typ nowoczesnego pocisku balistycznego trzykrotnie we współpracy ze szwedzką spółką Saab AB, a jeden z przedstawicieli branży znający wyniki powiedział, że obejmowało ono ćwiczenia, podczas których rakieta przeleciała ponad 81 mil (około 130 kilometrów) i korzystała z GPS -trafić w cel w promieniu 40 cali (102 centymetrów) od celu. To mniej więcej dwukrotnie większy zasięg niż obecne rakiety Himars, które stały się obecnie cennym nabytkiem ukraińskich sił zbrojnych. Te nowe wydarzenia stwarzają poważny potencjał dla ukraińskiej strony wojennej.

Wielcy zachodni producenci broni mogą zatem dobrze wykorzystać wojnę na Ukrainie do przetestowania własnych rozwiązań, oprócz oczywistego zdobycia zysków biznesowych. W Stanach Zjednoczonych zinstytucjonalizowany lobbing jest jednym z głównych sposobów obrony interesów, a ze względu na kluczową rolę komisji rządowych i Kongresu w amerykańskim systemie politycznym decydenci są bezpośrednio lub pośrednio narażeni na działalność lobbystów przemysłu zbrojeniowego. I wspomniane giga firmy starają się to dobrze wykorzystać. W amerykańskim modelu rozdziału i równoważenia gałęzi władzy, uznawanym za „najczystszy” – obok wszechobecnych tradycji kapitalistycznych – dystrybucja środków stanowi kluczowy element polityki publicznej, a przemysł zbrojeniowy całkowicie zintegrował swoich lobbystów przez dziesięciolecia – konkurujące i silnie oddziałujące na siebie interesy korporacyjne w celu egzekwowania prawa – do systemu amerykańskiego ustawodawstwa.